Προσωπικά αποσπάσματα (1)

του Σπύρου Σταυρακάκη

Το σπασμένο τζάμι στην εσωτερική πόρτα του πατρικού,

η μπλε κόλα που ντύναμε τα τετράδια στο δημοτικό και το καλοκαίρι την έβαζε ο πατέρας στον φεγγίτη για να σκοτεινιάζει το δωμάτιο,

η ξυλόσομπα και λεκάνη για το μπάνιο μας,

η αυλή του πατρικού με την κληματαριά, που μέναμε τρεις οικογένειες, και χόρευαν τα ηπειρώτικα,

η γιαγιά με τη γκαζιέρα και παππούς με το μπαλωμένο, αλλά πεντακάθαρο παντελόνι, που υπηρέτησε πρώτο παγκόσμιο, Μακεδονικό, Μικρά Ασία «... πεθαίναμε για πατρίδα...»,

ο δωρεάν υπαίθριος αυτοσχέδιος κινηματογράφος στα προσφυγικά, προσφορά της Πρόνοιας,

τα κοντά παντελονάκια με ράντες που μου έραβε η Μυλωνού και ο πρωινός καφές του Μυλωνά,

η αδελφή μου με το μοντέρνο μάξι φόρεμά της στα εφηβικά πάρτι με βερμούτ και Adamo στου Μαμμά το σπίτι,

ο χωματόδρομος με τα μπουγαδόνερα που έριχναν οι νοικοκυρές και οι καβγάδες τους,

ο Θέμης ο «ψηλός» που έπαιζε καλό μπάσκετ, ο «φρατζολάκιας» και η Ζωή που έφυγε νωρίς,

ο δάσκαλος Γιάννης Μανδράκος, διευθυντής στο 44ο Παλ. Κοκκινιάς,

ο θείος Βαγγέλης με τη βέσπα, η Ελενάρα, η θεία Αλέκα η χειλού, ο Σώζος με το τρίκυκλο για τον πάγο, ο Διάκος του ΕΛΑΣ,

τα καλοκαίρια στο Ξένο στη Σαλαμίνα,

οι Χαιρετισμοί στην Αγιά Σωτήρα,

ο Αρμένης που μας έσκιζε τη μπάλα της παρέας,  όταν έπεφτε στην αυλή του, ο Αργύρης ο κουρέας και ο κυρ Παντελής που δεν έκλεινε ποτέ το ψιλικατζίδικό του, ο Δον Μήτσος ο μπακάλης,

ο Πάνος, ο Βαγγελάρας, ο Τζήμος με το ξύλινο πόδι, ο Παριανάρας, ο Δήμος, η Πόπη, ο Μανούσος, ο Πέτρος, η Παπαμιχαήλ,

το σιλό του κυλινδρόμυλου που σκοτώθηκε ο πατέρας,

οι 14 μήνες στο στρατό (προστάτης οικογένειας),
8-Μαΐου-1982, 27-Φεβρουαρίου-1983, 19-Μαρτίου-1988, Ιχθείς,

η Νίνα της προσφοράς, η σύντροφός μου με τα έντονα βαμένα μεγάλα μάτια, η Μαργιώρα το ξενιτεμένο μου πουλί, η Ιωάννα μου η αθεράπευτα αισιόδοξη,

τα ψητά ψάρια στην Ανάβυσσο

ο Νικολάκης στο Νεστόριο και ο Τσίρος ο Μανώλης στο Λαύριο,

το αιματολογικό στο Αττικό,

το μακρύ καλοκαίρι της Καιτάρας ...